Lombok en de Rinjani vulkaan

De eerste paar dagen in Singgigi bevielen ons erg goed, een leuk klein resort waar we 's morgens op het zwarte strand ons ontbijt nuttigde en waar we 's middags heerlijk in het zwembad lagen. Verder heeft Singgigi een super gezellig centrum met veel bars en restaurants.
We hadden dan ook al snel door dat je 's avonds in café Happy moest zijn om alles mee te maken.
Frida had al in het vliegtuig kennis gemaakt met twee surfgasten die woonde en surfde allebei in Singgigi, prompt kwamen we één van die twee tegen in café Happy. Op diezelfde avond was er een grote groep Australische surfgasten in café Happy voor de bruiloft van hun vrienden.
Het duurde dan ook niet lang of de groep werd uitgebreid met twee Nederlanders en Occy ( de Lombokse surfgast ). Hoe later op de avond hoe gekker het werd met ze en we eindigde dan ook in club Marina, dé nachtclub van Singgigi, waar als je als westerse reus binnen stapt je meteen 5 á 6 hele gezellig 'happy end' dames om je heen hebt staan ;-)
Helaas moesten wij de uitnodiging van de bruiloft in het Sherraton hotel afslaan omdat wij toevallig die middag op het "goede" idee waren gekomen om de drie daagse Rinjani tracking te boeken.

De dag voor onze tracking lagen we heerlijk bij het zwembad toen er op eens drie Belgen binnen kwamen strompelen, één van hun moest zich letterlijk aan alles vasthouden om niet om te vallen, shit wat hebben die gedaan? Na wat vragen gesteld te hebben bleek dat zij de tocht gedaan hadden die wij juist geboekt hadden en alle details wat voor een "hel" het voor hun was geweest werd verteld. Al snel werd alles door ons geanalyseerd, te dik, niet sportief of gewoon een watje.

Onbewust maakte we ons toch wel een beetje zorgen maar als de tocht zó zwaar zou zijn waarom wordt hij dan overal groots aangeboden om te gaan lopen. Uit voorzorg zijn we even op youtube gaan zoeken en de filmpjes liegen er niet om, ook omdat het op de berg tussen 2 á 7 graden is deze periode. Toch maar even snel naar de winkel om twee sweaters te kopen tegen de kou.

Omdat het de laatste avond was en we wisten dat we de komende drie dagen alleen maar rijst zouden eten, hadden we het idee om lekker bij een Italiaan te gaan eten. Al een aantal avonden zagen we een soort afgekeurde Pausmobiel rijden met groots 'café Alberto, pizza, spaghetti en verse pasta' erop. Dit was onze kans en we sprongen dan ook achterin het "paus" gedeelte. Het bracht ons terug richting hotel waar op de hoek van het strand een schitterend hotel, restaurant / lounge bar stond. Is dít cafe Alberto vroegen we ons alle twee hard op af.... vette chique tent ( zeker voor een Italiaan ). Het eten was er super en we waren dan ook klaar voor onze tocht.

De volgende morgen werden om 05:00 uur opgehaald om uit eindelijk twee uur later aan te komen in Sanur, de plaats waar iedereen verzameld en zich klaar maakt voor de tocht. We kregen een kleine briefing en uitleg over de trekking uiteindelijk zou het "maar" 25 kilometer zijn.

We begonnen de trekking om 09:00 uur met 10 personen waaronder nog drie andere Nederlanders, later zouden er nog drie andere personen zich bij de groep voegen.
Het eerste stuk was steil en warm en binnen de kortste keren was alles doorweekt van het zweet, na ongeveer een uur gelopen te hebben bleek dat we op 600m hoogte zaten en dat dít pas het begin van de trekking was. Vol goede moed gingen we steil door het regenwoud naar boven om rond 12:00 uur aan te komen bij onze eerste rustpost op 2000m hoogte.

Na een vers klaargemaakte lunch gingen we weer strak verder richting de 2640m hoogte, hier gingen de eerste alarm bellen rinkelen, hoe zwaar deze tocht wel niet is en wat ons nog te wachten staat.... zó vreselijk steil en moeilijk begaanbaar zoekend naar de beste route tussen de boom wortelen en rotsen. Omdat je zo met je passen en de juiste route bezig bent, vergat je soms om, om je heen te kijken en te genieten van welk landschap we nou weer in belandt waren.

De tocht werd steiler en steiler en uiteindelijk om 16:40 uur stonden we op 2640m hoogte en hadden we uitzicht op de krater van de grote oude vulkaan met daar in een kleine actieve vulkaan.... super mooi.
Kapot maar voldaan gingen we op zoek naar onze gids, die bleek het plan te hebben gehad om op 2400m hoogte het kamp op te zetten.
Het gevolg was dat we al vloekend weer 20 minuten naar beneden konden lopen voor onze slaapplek.

Het kamp bestond uit 7 slaaptentjes met ieder twee schuimrubberen bedjes ( gevoel van een yogamatje...niks dus ) en een goede slaapzak.
Verder bestond onze groep uit 8 dragers die al het materiaal vervoerde van eten tot tenten en dat allemaal op plastic slippertjes of soms op blote voeten, wij moesten alleen onze eigen spullen dragen.

Dat onze voorbereiding ( sorry de mijne ) ( "weer" zou Frida zeggen ) tóch niet helemaal goed was, bleek de eerste avond al.
Iedereen verruilde zijn natte zweet kleding voor iets droger en warmers, het enige wat ik mee had was een truitje met lange mouwen en mijn nieuw gekochte sweater, het gevolg was dat ik mijn zeiknatte T-shirt boven het kampvuurtje waar de theepot op stond moest laten drogen.
Verder viel de kou op zich mee en hebben we heerlijk rond het vuurtje gezeten tot een uurtje of 21:00 uur. Omdat we een lange intensieve dag hadden gehad, hebben we naar omstandigheden goed geslapen.

De volgende morgen om 06:00 uur werden we wakker en alles was vochtig en koud. De hele stoet vertrok om ongeveer 07:30 uur richting de krater waar we de de dag daarvoor al hadden gestaan, dus weer 200m in hoogte klimmen.
Daar konden we nu meer van het uitzicht genieten dan gisteren, door de grote inspanning die gegeven was.

Na een klein half uurtje van het uitzicht genoten te hebben, bracht onze gids ons naar een pad wat 45 graden steil afdaalde via een rotswand, de daling bracht ons uiteindelijk op een hoogte van 2000m, waar we aan de rand van het blauwe kratermeer stonden.

Ook hier was een puntje van voorbereiding niet helemaal goed gegaan want we hadden geen zwem spullen meegenomen ( het scheelt wel met sjouwe ;-) ), maar om de kans om in een kratermeer bij een actieve vulkaan te zwemmen nou te laten liggen....nee dat kan niet, ben ik er toch maar even in gegaan en koud dat het was.

De tocht bracht ons verder richting de warm waterbronnen waar iedereen zijn spieren in kon laten ontspannen. Na deze stop met een lunch, ging de tocht verder en na de eerste meters werd het steil, héél steil. We gingen door de wolken heen, warm en koud wisselde elkaar af en soms werd ons wereldje heel erg klein.

We bleven elkaar moed inspreken om het tweede kamp te bereiken, en de vraag: "waar zijn we aan begonnen" speelde maar door ons hoofd.
Het pad werd maar steiler en steiler en soms moesten we ons letterlijk optrekken aan stenen om weer een meter te klimmen....stuk waren we, allebei.

Maar om 15:30 uur bereikte ook wij het tweede kamp op 2639m hoogte, na uiteindelijk weer een helse stijging van 639 meter hoogte .
Wat meteen opviel was dat boven in het tweede kamp de dragers een klein "winkeltje" erop nahouden met Bintang....het was het duurste biertje tot nu toe maar we hadden hem zéker verdient.

Die avond daalde de temperatuur aanzienlijk, of dat het kwam door de mededeling dat we de volgende morgen om 02:30 uur op moesten staan of door de onwijze inspanning van die dag, maar om 19:30 uur lagen we weer op ons yogamatje.

Omdat de tweede dag een "helse" dag geweest was en Frida steeds meer last kreeg tijdens het lopen en "masseur" Alam er op los masseerde steeg steeds meer de vraag of het wel verstandig was om die laatste "hard climb" van 1100m stijging te gaan doen.

Om 02:30 uur stond iedereen naast zijn tent en maakte zich klaar voor de laatste klim, zó wat was het koud en donker maar met een ongelofelijke sterrenhemel ( hopen dat de wensjes uitkomen ;-) )
Om klokslag 03:00 uur vertrok onze groep richting de uiteindelijke top van de Rinjani vulkaan.
Helaas, had Frida het verstandige besluit genomen om niet met de groep mee te gaan en de zonsopkomst op 2639 meter hoogte af te wachten.

In een lange sliert met allemaal een hoofdlampje op, baande we ons een stijgende weg door de duisternis. Wat meteen opviel was dat de ondergrond anders was dan de eerste twee dagen, het was nu meer los gravel en de stijging was aanzienlijk. Het voordeel van in het donker lopen is dat je het gevaar niet ziet, van waar je eigenlijk loopt en dat je alleen maar met je voorganger bezig bent i.p.v. met de omgeving of waar loop ik eigenlijk. Hoe hoger we kwamen hoe moeilijker en steiler het werd, ook de ondergrond werd steeds losser waardoor we twee stappen naar voren deden en één naar achteren omdat de ondergrond steeds weg schoof....
De ene na de andere zag je stoppen en uitrusten om vervolgens toch weer een paar meter te klimmen... jezus wat een hel en waar zijn we aan begonnen!!! Elke keer als je weer een beetje hoop kreeg zakte die weer weg als je de lampjes van je voorgangers meters hoog een weg zag banen en je dus besefte dat er nog een héle lange weg bevochten moest worden. Sommige mensen vochten letterlijk met handen en voeten om boven te komen.

Uiteindelijk om 05:47 uur bereikte ik voor de zonsopgang helemaal gebroken de top en was het doel bereikt.... zonsopgang op de Rinjani vulkaan op uiteindelijk 3726 meter hoogte.

Op het moment dat ik boven kwam verdween alle pijn en was het uitzicht super!!!

Na een half uurtje boven gestaan te hebben begon de terugtocht, Frida zag vanaf het kamp grote stof wolken opduiken van mensen die naar beneden gingen. Het mooie van de terugtocht is dat je deze bij daglicht doet en je dus ziet waar je gelopen hebt.

Nog even terugkomend op het puntje gevaar, Mam ik laat je thuis wel even de video zien op wat voor richel ik in het donker gelopen heb ;-)

Uiteindelijk om 07:45 uur stond Frida al zwaaiend ons op te wachten met een heerlijk ontbijtje, dat we dit goed moesten bewaken drong na zo'n tocht nog niet helemaal bij iedereen door, met als gevolg dat er een apen kolonie erg blij was met twee gejatte broodjes jam.

Frida was erg blij dat ze de juiste beslissing had genomen nadat ze mensen bijna huilend van de pijn en strompelend van de top af zag komen.
Met militaire precisie kwam de hele groep om 08:45 uur weer in beweging om de 2639 meter nu af te dalen naar het dal.

Dat klimmen geen pretje is hadden we al ondervonden maar om zó snel af te dalen was een aanslag op onze knieën en bovenbenen.

Ook begonnen onze schoenen een probleem te vormen, omdat we van Wings air maar 15 kilo mee mochten nemen in het vliegtuig hadden we thuis besloten dat we onze goede en zware wandelschoenen thuis zouden laten en alles op onze Palladiums zouden doen....wat nou voorbereiding!!! hihi

Rond 11:30 uur stopte we bij een oude lava geul waar onze dragers voor de laatste keer een maaltijd voor ons gingen bereiden.
Klaar waren we ermee en we wilde dan ook eigenlijk zo snel mogelijk naar Sanur terug.

Het leek wel of iemand van boven af ons geklaag en pijn gehoord had want net toen we weer wilden lopen begon een klein Indonesisch regenbuitje ( dat kon er ook nog wel bij ).

Het was uiteindelijk nog ruim 1,5 uur lopen door het hoge landschap van Schotland via de rijstvelden om uiteindelijk zeiknat en met blaren op onze voeten al strompelend aan te komen in Sembalun Lawang.
Daar stond onze verlossing, een pick-up truck die ons in ongeveer een uurtje rijden terug bracht in Sanur.

Wat zagen we er uit, drie dagen niet gedoucht, alles onder het stof ( kleding weg kunnen gooien ) en zeiknat van de regen en niet normaal kunnen lopen van de spierpijn ( zal ongetwijfeld ook een aardig luchtje van ons afgekomen zijn want onze T-shirts werden alle dagen gedroogd boven een vuurtje ).

Gelukkig hadden we voor dit avontuur twee nachten een super mooi hotel geboekt in Singgigi met Balinese huisjes.... en een heerlijk bed ;-)
We zagen er uit als twee zwervers met een hele enge ziekte aan hun benen, zo kwamen we ook het hotel binnen strompelen.
Het geluk wat we hadden was dat we een "deluxe" kamer hadden geboekt en die liggen nou net 126 treden hoger op de berg dan de "gewone kamers". Het personeel stond vreemd te kijken hoe wij die 126 treden bevochten om boven te komen, alles maar dan ook alles deed zeer.

De plannen waren die avond dan ook vrij wild maar na een biertje en wat gegeten te hebben dropen wij al snel naar ons bedje af.

Vanmorgen moesten we opnieuw plannen gaan maken voor de laatste dagen, wat gaan we doen en in welke volgorde.
Na een kleine wandeling langs de verschillende tour-kantoortjes gingen we over op de "keiharde" onderhandeling. Niet alleen wij maar ook onze "tegenpartij" begon te zweten, dat zag er goed uit en niet veel later kwam het woord "your my friend" er uit en was de deal gesloten.

Gisteren was het vrijdag dus na het eten was het Happy cafe-time, de band schreeuwde hun longen uit hun lijf en aan de bar was het weer vechten om een plekkie. Tot onze grote verbazing was iedereen van die week daarvoor ook weer aanwezig en werd het één grote reünie.

Vandaag zijn we met een busje naar Kuta Lombok vertrokken, een surf dorpje wat nog niet echt ontdekt is door de toeristen maar alleen door golf surfers, hier blijven we twee dagen om vervolgens met een bootje richting Gili air te gaan.

Ons verhaal wordt dus nog even vervolgd maar zal minder actief zijn ;-)

Groetjes,
Tim en Frida