Palumeu,Kasikasima,Awarradam

Zoals sommige van jullie al op facebook hebben kunnen lezen zijn we weer terug in de bewoonde wereld met een avontuur rijker.

We schrijven dit verhaal momenteel in een super mooi / rustig resort genaamd “ de Plantage “. Het klinkt misschien gek maar hier kunnen we rustig alle gebeurtenissen/ indrukken van de afgelopen dagen verwerken ( hebben we echt even nodig ).

Vrijdag 18 Nov. vertrokken we rond 09:30 uur naar het vliegveld Zorg en Hoop, nou ja, vliegveld het was meer een loods en daarachter de start- en landingsbaan ( wel van asfalt ).
We moesten in koppels van twee met onze bagage op een grote weegschaal gaan staan en dat werd dan genoteerd….353 kg met ze vieren ;-).
Om 12:00 uur was het dan zover we vlogen met een twin-jet een klein twee propeller vliegtuigje met volgens Frida een echte playboy piloot.

Het uitzicht was SUPER de waterkant, de brug even verder het Brokopondomeer, Atjoni met zijn bootjes, de goudmijnen en de Bauxietwegen konden we allemaal zien vanuit de lucht, FANTASTISCH.
Als jullie een idee willen hebben hoe Suriname vanuit de lucht er uitziet, koop dan een broccoli en bekijk dit van bovenaf…..alleen maar jungle haha.

Na een uurtje vliegen landde we in Palumeu een klein indianendorp midden in de jungle.
Het “vliegveld” bestaat uit een start- en landingsbaan van gras, twee rietenhutjes met de bordjes aankomst en vertrek echt super gaaf om te zien.

s ’Middags hebben we nog een wandeling gemaakt door het dorpje waar de lokale indianen hun ambachten lieten zien later hebben we nog wat gezwommen bij een stroomversnelling.
s ’Avonds hebben we kennisgemaakt met de groep die samen met ons de Kasikasima gingen beklimmen.
Ook moesten we een drankenlijst inleveren voor de dagen dat we weg waren …poeh dat was even rekenen….hoeveel drinken we eigenlijk per dag…….? ;-)

Zaterdag rond 10:00 uur vertrokken we dan met twee boten stroomopwaarts richting de Kasikasima, één boot voor het eten, drinken, hangmatten, accu’s en onze bagage en de andere boot met ons erin.

Omdat het water bijzonder laag staat momenteel hadden de bootsmannen de grootste moeite om alle zandbanken, rotsen en andere obstakels te ontwijken ( was echt een basis van vertrouwen ).

Rond 14:00 uur kwamen we aan op het overnachtingskamp Kamekabari, het is een eilandje met een hutje voor de hangmatten en een hutje voor te koken/ eten.

Hier begon onze eerste les: hangmat ophangen, te hoog kom je er niet in, te laag schuur je met je reet over de vloer, onderlinge afstand te kort bots je de buurvrouw de hangmat uit, schuin liggen zodat je geen slapende benen krijgt en als laatste het vertrouwen hebben in de balken en touw.
Heb je dit allemaal overwonnen dan pas kan je gaan “hangmatteren”!!!!
Dit was een hilarische actie natuurlijk……

s ‘Avonds hebben we met z'n allen rond het kampvuur gezeten om daarna heerlijk in de hangmat te gaan slapen.

De volgende morgen weer vroeg op om even te ontbijten, de bootsman had nog net even tijd om met pijl en boog een vis te vangen, gaaf om te zien, om vervolgens weer verder te varen.
Na een uurtje varen waren we aangekomen bij de Afrobakka berg / stroomversnelling. Omdat de stroomversnelling te heftig is voor onze korjaal moesten we alles maar dan ook echt alles over een berg heen sjouwen in de Surinaamse hitte. Zelfs de buitenboordmotor van de boot incl. brandstof moest de berg over.
Achter de berg lag een nieuwe korjaal te wachten om ons uiteindelijk naar het basiskamp te brengen.

Na een wilde vaart door div. stroomversnellingen, sommige van wel 1,5 meter hoog, kwamen we eindelijk aan in het basiskamp Sawaniboto ( wat letterlijk betekent “waterval lust wel een bootje” ) met een mooie stroomversnelling.

Het basiskamp bestond uit een hutje voor de hangmatten, etenshutje, hangmathutje voor de bootsmannen, keuken, hutje voor de behoefde en een HELE grote badkamer…..de rivier.
Die dag hebben we niet veel meer gedaan dan gezwommen en Parboberen tijdens het hangmatteren

Maandag 21 November was het dan eindelijk zover de beklimming van de Kasikasima.
Rond 07:30 uur vertrokken we vanuit het kamp richting de berg, het pad leidde ons midden door de jungle, over kreekjes , halve boomstammen, onder en door lianen en langs vlijmscherpe naaldpalmen.

Frida begon al bij de eerste stappen het “jungleboek” liedje te zingen ( zet je beste beentje voor….als een echte militair etc. etc.) meteen werd er terug gesist dat ze alle dieren wegjaagde…..:-)hahaha

Tijdens onze beklimming bestond de groep als volgt, voorop een Indiaan die de weg heel goed wist en bepaalde gevaren goed kon inschatten, daarachter James onze gids gevolgd door ons ( met ze 10-en) en als laatste ook weer een Indiaan.

Tim had al snel door dat als hij jungle-dieren wilde spotten, hij dicht bij de voorste Indiaan moest zijn, want bij James “mislukte alles”.
Hier volgen wat kleine voorbeeldjes van James zijn gidsen werk;

James : kijk een mier

Frida : ja, ik sta er midden in, kenne we ff doorlopen.

James: we moeten nu stil lopen dan zien we misschien een rotshaantje.

Groep: James, de voorste indiaan staat links te wijzen en jij staat naar rechts te kijken.

James: kijk rechts een ….vogel

Tim: Ja kijk maar naar links kapucijneraapjes!!! Haha

Arme James, hij deed zijn best maar het lukte hem gewoon niet om iets te spotten....

Na een kleine 2,5 uur lopen stonden we aan de voet van de berg en begon de laatste klim, wat bestond uit veel rotswerk.

Halverwege de klim dachten wij plotseling een waterval te horen, wat een regenbui bleek te zijn, die voor heerlijke verkoeling zorgde tijdens de klim, ach het maakte toch niks uit want we waren toch al zeiknat van het zweet.

Rond 12:00 uur liepen we voor ons gevoel een aantal bosjes uit en voor we het wisten stonden we bovenop de Kasikasima met een gigantisch mooi uitzicht over de jungle van Suriname…..echt indrukwekkend!!!
Ondanks dat het bewolkt was konden we de bergen / grens van Brazilië zien.
Het geluid van de vogels, brulapen en andere diersoorten was vreselijk mooi om te horen.
Nadat Tim zijn beroemde springfoto had genomen daalde de groep weer langzaam af naar beneden.

Rond 15:00 uur kwamen we voldaan terug in het basiskamp en zijn we zo met kleren en al gaan zwemmen….verkoeling!!!

Niks kon deze dag nog doen mislukken totdat…….het bericht kwam dat het bier op was, er geen ijs meer was, de vraag of we het met het eten zouden redden de komende dagen?, en als klap op de vuurpijl de drie accu’s die Tim over die kl.te berg bij de stroomversnelling had getild allemaal leeg waren en er dus totaal geen radiocontact was met Palemeu of met de rest van de wereld.

Deze klap moest toch wel even verwerkt worden door de groep en al snel bleek dat er 15 blikjes bier te weinig meegenomen waren en dat er één dranklijst in zijn totaal niet was meegegeven aan ons.

Voor sommige in de groep was dit een breekmoment, en voor andere een echte uitdaging.

We gingen elkaar taken toe verdelen, Frida werd grote sprokelvrouw , Tim werd tweede stoker voor het kampvuur en weer andere waren grote wasvrouw of hoofdstoker en andere deden gewoon…….NIKS.

Om de sfeer goed te houden bedacht James een echte Kaaimannentour te gaan doen.
Sommige bedankte hiervoor en andere stonden te springen om te zien wat er allemaal bij de rivier s ’nachts leefde.
Achteraf had Tim het ook kunnen raden want met James op spottour levert niet veel op…….na ruim één uur zonder motor gevaren te hebben zagen ze alleen een Patta ( een groot knaagdier) volgens sommige zelfs een tamkonijn!! haha wat hebben we gelachen.

Dinsdag 22 nov. had James een “kleine wandeling” voor ons in petto om de benen even los te maken van de klim van de vorige dag.
We liepen weer door de jungle richting Kan Ipeetomato Kanpu, een klein dorpje wat jaren geleden erg belangrijk was voor de toe- en afvoer van drugs uit en naar Brazilië.
Ook hier was “onze” James als gids geniaal, we hebben uiteindelijk:
* Zwarte mier
* Vette mier
* Kleine mier
* Bezige mier
* Gehandicapte mier ( d’r stond iemand op )
allemaal gezien, terwijl er jagers met “grote vangsten” terug kwamen.

Later zijn we nog lekker wezen zwemmen, vissen en hebben we een mooi groot kampvuur gemaakt.

Omdat het eten en drinken toch allemaal schaars werd en het idee voor sommige dat ze ECHT geen contact hadden met de “buitenwereld” , hebben we als groep besloten op een dag eerder terug te varen richting Palumeu.

Woensdag hebben we dus maar ons kamp afgebroken en zijn we in de korjaal gestapt om vervolgens na 7 uur varen aan te komen bij Palumeu. Toen gingen we stroomafwaarts dus dat konden we gelukkig in 1 keer varen. Dat was overigens niet zonder gevaar want achterwaarts een stroomversnelling af omdat de buitenboordmotor diverse keren afsloeg is toch een hele ervaring!!! Ook zijn we diverse keren vast komen te liggen op een grote rots, waar we vervolgens afgetild werden door de Indiaan die voorop zat. Pff… toen we Palumeu in zicht hadden konden we ons gaan verheugen op een Parbo biertje die we echt wel verdiend hadden!!!

Donderdag 24 november was een lekker relaxt dagje, beetje bijkomen van de kater van gisteravond, we hadden de Borgoe rum in de bar ontdekt…. Aan het eind van de middag stond pijl en boog schieten op het programma. Nou Frida had dat al vaker gedaan dus die zal t wel effe voordoen. De eerste pijl viel al 5 keer van de boog af, dus dat begon al goed. “Je moet t touwtje loslaten, niet de boog!!!” hahaha Tim stond als een ware Indiaan op de roos te mikken, nou ja roos, ’t was een kartonnetje met een rondje erop getekend. Maar goed, Tim presteerde het om 2 keer in de roos te schieten, of het nou gemikt of puur geluk was….hij deed in ieder geval voor elke pijl een kleine indianendans, misschien heeft dat goede invloed gehad!!

Na het pijl en boog schieten hadden we een gezellige avond met de kokkin, bootsman en jagers….en de Borgoe Rum…..
Tim ging opeens naar bed….hij had wel genoeg gehad….toen Frida naar bed ging trof ze Tim aan in haar bedje…. en een grote bende….er werd duidelijk wat er gebeurd was,… Tim was met z’n zatte hoofd in gevecht gekomen met zijn roze klamboe….en verloren…één grote klap op de grond met de roze klamboe op zijn hoofd, losgerukt (inclusief haakje) uit het plafond!! hahaha
Een paar blauwe plekken en muggenbulten rijker zaten we vrijdagmorgen aan het ontbijt.

Vrijdag was het Onafhankelijkheidsdag in Suriname. Voor ons onze vertrekdag uit Palumeu.
De dag begon weer met een wandeling door de twee dorpjes heen, erg grappig om te zien hoe feestelijk mensen gekleed waren.
Onze bootsman had een “mooi” shirt aan van Suriname met op zijn hoofd een knal oranje Unox muts, wat en combi hahaha.

Rond 12:00 uur ( het tijdstip dat feest van Onafhankelijkheidsdag begon ) barste het uit de hemel los, wat een regen.
Toen ons vliegtuigje arriveerde en de piloot bij ons onder ons hutje “ vertrek “ kwam staan viel ons allemaal één ding op, hij rookte wel heel snel drie sigaretten op en keek wat verwilderd uit zijn ogen, waarvan wij ook weer een hartslag van ver boven het gemiddelde kregen.
Gelukkig begon hij uit zichzelf te praten en meldde ons dat het slecht weer was richting Arwarradam en dat hij niet zeker wist of hij zou landde op vliegveld Kajana ( lees grasveld )
.
Nou dat was hoopvol, maar goed wij de lucht in, al stotend, hobbelend en van links naar rechts vlogen we door de donkere regenwolken heen.
We vlogen vrij laag ( 1,5 km hoogte ) en voor ons gevoel konden we de toppen van de broccoli bijna aanraken, toen onze piloot het toestel in één keer naar links gooide en twee keer een ronde maakte over de grasmat.

Je hoeft geen piloot te zijn om te snappen dat hierop landen gewoon een teken van levensmoeheid was, gelukkig was onze piloot dat nog niet en besloot terug richting Paramaribo te vliegen.

Onze gidsen op Awarradam hadden ons vliegtuigje zien cirkelen en begrepen dat we niet gingen landden op Kajana.
Na een paar minuten vliegen gooide onze piloot het toestelletje naar rechts en meldde hij ons dat we konden landen op Djoema , een plaatsje noordelijker dan Kajana.

Gelukkig was het op het moment van de landing droog zodat we veilig op het grasveldje neerkwamen.....pfff wat een opluchting voor ons allemaal.

Daar stonden we dan met ze achten op een leeg vliegveldje (grasveldje) met onze tassen, er werden al grappen gemaakt over dat de mannen dan maar moesten gaan jagen, ook werden de flesjes water en Sultana’s geteld voor evt. het avondeten.:-)

Dit gebeuren doorbrak weer even de spanning van het afgelopen uur.

Na ongeveer 45 min in de middle of now where gewacht te hebben, kwam er uit het niets een grote gespierde bosneger op ons afgerend.
Zonder een woord met ons gesproken te hebben pakte hij een aantal van onze tassen en begon te rennen richting de bosjes aan de overkant van het vliegveld, wij maar snel de spullen gepakt en er achteraan gehobbeld.
Achter de bosjes lag een korjaal op ons te wachten en hij gebaarde ons dat het goed was en dat we moesten gaan zitten.

Hee..lekker we moesten uiteindelijk wéér twee uur op een houten bankje zitten terwijl de korjaal ons stroomopwaarts bracht.
Kletsnat van de stroomversnellingen kwamen we uiteindelijk aan bij het vliegveld van Kajana waar de gids ons stond op te wachten, het was een hele opluchting om een bekende gids van Mets te zien.

Na dit gebeuren moesten we nog ruim een half uur varen om uiteindelijk op Awarradam eiland aan te komen.
Toch knap om alles toch nog zo snel in de jungle te kunnen regelen.

Awarradam eiland zag er super gaaf uit, het is een klein eiland waar hutjes op palen langs de rivier staan, het is er iets luxer dan Palemeu.

Het eiland wordt gerunt door Sarramacaanse bewoners in opdracht van Mets ( tour operator van de staat ), we werden dan ook hartelijk verwelkomt op hun tradionele manier.

Zaterdag 27nov, was het weer eens tijd voor een kleine "bos" (jungle)wandeling.
Het grappige is dat we nu zoveel verschillende jungle wandelingen hebben gemaakt, maar tot nu toe is het steeds weer anders en verrassend. Adaanki ging mee een +70 jarige oude gids, hij kende de jungle op zijn duimpje, geweldig om te zien!!!

s'Middags hebben we heerlijke verkoeling gezocht bij de stroomversnelling Pita.

Toen Frida en ik even lekker onder een watervalletje zaten, kwam Els aanlopen met de vraag of ze een foto van ons mocht maken voor haar artikel over Suriname in de Antilliaanse krant.

Na een aantal foto's te hebben geschoten van ons, vertelde ze dat ze hier voor haar artikel was maar ook voor de promotie van Mets.
De avond ervoor hadden we al kennis gemaakt met iemand van Mets maar waar nu blijkt was dat dé directeur van Mets.

Bij terugkomst heeft Frida bij de wellness nog een heerlijke massage genomen van de keukenhulp die met haar grote, ruwe Sarramacaanse handen alles los masseerde.....héérlijk!!

Sinds het begin van de expeditie tot aan vandaag hadden we gemiddeld twee keer per dag witte rijst gegeten, de verrrasing was dan ook groot toen er op eens pasta op het menu stond, zelfs Tim heeft twee keer opgeschept.

Zondag, hebben we even bedankt voor de ochtend activiteiten, we wilde even tot rust komen en hebben heerlijk in de hangmat gelegen.

Na de lunch vroeg Els en Armand ( dir. Mets ) of we model wilde staan ter promotie van de wellness voor Mets.

We kregen een kruidenbad aangeboden en Els zou dan foto's van ons maken.
Er werden verse kruiden geknipt uit de tuin (het rook héérlijk) en het vuurtje werd opgestookt voor het warme water, intussen moesten wij gaan poseren voor de wellness.

Toen het bad klaar was en vol met kruidentakjes, bloemetjes en bladeren lag, mocht Frida als eerste de kuur ondergaan, de dames gooide de groene massa overhaar heen en lieten het daarna er afschrappen.

Het zag er uit of je in een pan vol spinazie stapte, maar de geur en gevoel was OVERWELDIGEND.

Het schijnt zo te zijn dat elke Saramacaan aan het begin van elk nieuw jaar zo'n bad neemt om boze geesten weg te jagen en weer fris te beginnen....we kunnen er weer tegen dus....hahaha ( het is een échte aanrader).

Later is Tim nog gegaan en hebben we ook samen nog even in het badje gelegen.
Het leuke was, dat de dames van de wellness zelf ook de grootste lol hadden, een foto nemen en zoveel aandacht is voor hun niet allerdaags.
s'Avonds nog twee dorpjes bezocht en afgesloten met een traditionele dans.

Maandag 28 nov, na afscheid te hebben genomen van iedereen op Awarradam zijn we per korjaal richting vliegveld gevaren.
Frida haar dag was ook weer helemaal goed toen Randy (de playboy piloot) uitstapte, flop ze zat weer als eerste vooraan bij de cockpit, achter Randy.

Later die dag nog even een biertje gedaan bij de waterkant en héérlijk ossehaas met patat en mayo gegeten bij JiJi's....wat kan een mens daar naar snakken!!

De volgende dag even langs guesthouse 24 geweest om te kijken of er nog wat veranderd was....NIKS dus, ome Jan zat al aan de Parbo bij de waterkant en meneer Klein kwam later ook nog even buurten.
Ze waren benieuwd naar ons avontuur en schrokken van Tim zijn baardje.

Na een aantal Djogo's bij de waterkant zijn we per taxi naar resort "de plantage" gereden waar we dus nu al weer twee dagen zitten.

Het is een mooi opgezet resort op een oude cacaoplantage, de aapjes trekken hier gewoon door de bomen voorbij, erg leuk om te zien als je in het zwembad ligt, we hopen nog wel de luiaard te spotten die hier in de buurt verblijft.

Meer dan zwemmen, sjoelen, eten en drinken gaan we zeker t/m vrijdag niet meer doen....rust!!

Vrijdagmiddag gaan we terug richting Amice, waar we s'avonds in de stad afscheid gaan nemen van een aantal mensen ( best druk met al die "kennissen" ;-) ).

Zaterdag de laatste inkopen doen en dan rond 20:00 uur richting Amsterdam.

Jullie begrijpen het dus al, dit is het laatste verslag van wederom een onvergetelijke vakantie!!!.


Suriname in al je puurheid tot ziens!!!!!