Amsterdam - eerste week Sri Lanka

Na een iets kortere voorbereidingstijd dan dat we normaal hebben was het zaterdag 16 september eindelijk dan zover. We gaan voor 4 weken op weg naar de Parel van India…Sri Lanka.

Ook nu hebben we weer globaal een reisschema gemaakt met de dingen die we graag willen zien en doen en ook nu al zijn we er alweer van afgeweken door tips van lokale mensen.

Traditie getrouw brachten onze ouders ons weg richting Schiphol alwaar we onder een genot van een drankje afscheid namen.

Omdat we eerst met KLM naar London Heathrow vlogen ging het traditionele bezoek aan bar “ Amsterdam “ en de daarbij behorende “ parfum tocht “ niet door.

Wat wel traditioneel terug kwam was Tim zijn irritatie naar de overijverige sercurity mensen die nu zelfs zijn “ wandelschoenen” niet vertrouwde en ze apart moesten laten scannen omdat ze zo groot waren. Misschien iets voor de volgende opleiding ITIP schat…hihi

De vlucht met de cityhopper stelde weinig voor, voor we het wisten vlogen we al boven een helder London wat mooie foto’s van oa. The big ben en de Towerbridge opleverde.


De overstap in London verliep vlekkeloos en voor we het wisten zaten we in een vol geboekt vliegtuig van Sri Lanka Airlines op richting de parel.
Omdat we voor het eerst met Sri Lank Air vlogen, waren we een beetje sceptisch maar de prijs en het vluchtschema maakte het interessant voor die zuinige Hollanders.
Na het eten, verdwenen al onze vooroordelen en maakte wij ons op om zo snel mogelijk te gaan slapen.
Halverwege de nacht, werd Frida onrustig, begon te zweten en deed een spoed cursus “ hoe een kotszakje te openen”. Helaas faalde zij voor dit examen waardoor er een snoekduik over Tim heen werd genomen richting toilet…voor gymnastiek was ze wel geslaagd gelukkig!!

Na ruim een uur achterin het vliegtuig bijgekomen te zijn met ijsblokjes in haar nek, kwam de volgende aangerend en deze viel nog flauw ook. Niet veel later moest Tim ook deelnamen aan de “ hardloop wedstrijd en de strijd om het toilet “.
Met twee legen magen vervolgde we onze reis en vroegen we ons beide af of “ goedkoop “ wel echt zo’n goed idee is geweest?

Aangekomen in het warme Colombo begon het grote “ taxi spel “, helaas voor hun wisten wij wat de prijzen waren en was het spel snel gespeeld.

Wat meteen op viel was de vriendelijkheid, behulpzaamheid en het goede verstaanbare Engels wat zij spreken, zonder dat ze er iets voor hoefde te hebben.
Met de taxi reden we naar Ronnie’s cottages, een mooi wel wat afgelegen Guesthouse net buiten Negombo.

Na een heerlijke duik in het verkoelende zwembad en even bijgeslapen te hebben van de reis, zijn we op verkenning gegaan in Negombo.
Ondanks dat we wat afgelegen zaten was alles goed te lopen naar de restaurantjes die aan het strand grenzen.


Omdat we nog wat spullen moesten hebben die we vergeten waren of expres hier zouden kopen, hebben we de volgende dag een tuk tuk richting centrum van Negombo genomen.

Het was wel weer even inkomen moeten we zeggen, de warmte, de chaos, de geur en dat in een onbekende stad waarvan we geen plattegrond hadden.

Na de nodige inkopen en gekeken te hebben waar het busstation was voor onze vervolg trip zijn we snel verkoeling op gaan zoeken in het zwembad.
Omdat dit zo goed beviel en we allebei nog moe waren van het vliegen besloten we meteen maar een dag extra te blijven in Negombo.

Dit resulteerde de dag daarop dat tijdens een wandeling ik werd gevraagd om mee te doen met een potje cricked met de plaatselijke jeugd en zo werd mijn reactievermogen behoorlijk op de proef gesteld….zo hard en behendig als die gasten kunnen gooien.

Het eerste idee was, wat de meeste mensen doen, is om via Puttalam naar Nationaal Park Wilpattu te gaan.
Op advies van de eigenaar van Ronny cottages zijn we de plannen gaan veranderen en zijn we in plaats van Puttalam ( doorreis stadje ) naar Kalpitiya ( dorpje op een schiereiland ) gegaan.
Om daar te komen moesten we dus met de lokale bus naar Kalpitiya.

Woensdagmorgen 20 september zijn we op tijd met een tuk tuk naar het busstation gegaan en we weten niet wat daar allemaal geschreeuwd wordt…maar de 1 schreeuwde nog harder dan de ander en je verstaat er helemaal niks van..sterker nog je verstaat elkaar niet eens meer.
Na de nodigde hulp van de lokale bevolking en mensen van het busbedrijf bleek dat wij beter naar de Mainroad konden gaan en dan met de bus mee richting Puttalam.
De hulp ging zelfs zo ver dat de lokale tuk tuk chauffeur werd instrueert bij welke bushalte hij ons af moest zetten.

Het meerijden in een lokale bus is ook in Sri Lanka een feest.
Bij elke bushalte mindert hij vaart en kunnen mensen al lopend opstappen in de bus, die nog voor ze kunnen gaan zitten alweer op volle snelheid ligt.
Het was natuurlijk balen voor de chauffeur dat er twee toeristen met veel te grote rugzakken in moesten stappen, waardoor hij voor ons echt stil moest gaan staan.
Tijdens onze rit van ruim 100km had de chauffeur twee grote “ vrienden “ zijn gaspedaal en zijn luchthoorn om iedereen te waarschuwen dat hij er aankwam en of ze ff plaats wilde maken voor zijn bus, ditzelfde gold voor voertuigen die tegengesteld aan kwamen rijden terwijl de bus aan het inhalen was.
Al met al moesten we voor ruim 100km met de bus maar 240 roepies voor ons tweeën te betalen ( omgerekend 1,31 euro).


In het dorpje Kalpitiya is er eigenlijk helemaal niks te beleven, dan alleen maar strand en met deze zon en warmte kwam dat heel goed uit.
Wij kwamen in het Ocean View Beach resort terecht, een kleinschalig resort met 10 huisjes aan het strand.
Wat een idyllische plek!!! Prachtige huisjes aan het witte strand, waar ‘s avonds heerlijk lokaal eten voor ons gekookt werd.
Het aantal toeristen dat verdeeld zit over een paar kleine resorts, kon je op twee handen tellen.

Per toeval kwamen in contact met een ander Nederlands stel dat op een ander resort verbleef.
Ook zij gingen vanuit Kalpitiya naar National Park Wilpattu toe voor de safaritocht.
Al snel was het plan gesmede om samen een taxi te delen en wij konden via de manager van hun resort ook aansluiten bij hun safaritocht welk georganiseerd was door een local.
We hebben dan ook alle vier gevraagd of de prijs wel klopte t.o.v de prijs die via internet werd aangeboden.
Van 200 US dollar per stel betaalde wij uiteindelijk 110 euro met ze vieren. Jullie begrijpen, hier werden wij heel erg vrolijk van.

Vrijdagmorgen 22 september zijn we met de taxi richting het Big game Camp resort in Wilpattu vertrokken.
We hadden daar voor twee nachten een tent gehuurd.
Onze tent lag midden in een soort kleine jungle met slingerende padjes. Waar we de dagen daarvoor nog geluiden van het strand hadden, zaten we nu midden in de dieren geluiden.

Onze tent bestond als het ware uit een klein huis, met als woonkamer de voortent incl bank en stoelen. Verder was er een geïmproviseerde badkamer met de nodige “ luxe “ en een slaapkamer.
We hadden geen reden tot klagen als geen kampeerfans.

Ons “ restaurant “ die avond was een open grasvlakte met uitzicht op een mooi stukje bos rand, dat bij schemering afgebakend werd door brandende fakkels en een kampvuur.
Ook de rest van het resort werd verlicht door brandende fakkels wat een schitterend effect had.

Zaterdag moesten we vroeg op, want om 06 uur werden we opgepikt voor onze safaritocht.
In het National Park Wilpattu leven veel verschillende dieren waaronder luipaarden en lipberen.

Vol goede moed vertrokken we het park in, op zoek naar luipaarden en beren.
Na een aantal kilometer had Marjan de eerste luipaard al gespot, helaas ging hij te snel voor ons.
Na uren door elkaar geschut te zijn en veel pauwen en hertjes gezien te hebben was de moed een beetje weggezakt.
Totdat we bij het zoveelste meer aankwamen en er een olifant in het midden van het meer lag te luieren.

Na verloop van tijd hadden wij het idee dat onze chauffeur, niet een van de jongste meer en ondanks dat de brillenkoker van Hans Anders boven zijn borstzak uitstak, bepaalde dingen niet meer scherp voor ogen had.
Zo moesten wij een aantal keer aangeven als er iets bijzonders te zien was, hij stopte dan en hoorde wat er was.
Zo zagen wij een varaan en hij had het over een hert, hij zag een krokodil en wij een palmblad in het “ dier” dit leverde natuurlijk de nodige grappen op.
Ook het rijden werd steeds minder met hem, waar eerst de stenen en kuilen ontweken werden ramde hij er nu vol in….kortom na 9 uur heen en weer hobbelen begonnen we toch sterk te twijfelen of een “ safari” ons ding helemaal is.
Nadat we hadden aangegeven dat we er klaar mee waren, stak er midden in de “ jungle” dan eindelijk een luipaard over, Frida ramde een deuk in het dak van enthousiasme en voor we alle camera’s gereed hadden was hij er alweer vandoor.

Dat we aan de scherpte van de ogen van onze chauffeur twijfelde, werd bevestigd toen er vlak voor onze jeep een olifant de weg opstak en hij nog bleef doorrijden.
Dit resulteerde in de tweede deuk in zijn dak en veel lawaai vanuit de laadklep, 15 meter voor het dier stopte de chauffeur de auto om vervolgens hard achteruit te rijden en te roepen “ danger danger…!!!” Dat zeiden wij al 30 meter eerder!!
Kortom het was een mooie lange dag, die wederom met een bbq en fakkels op een schitterende locatie werd afgesloten.

Vanmorgen hebben we nog met het Nederlandse stel een taxi kunnen delen richting Anuradhapura, van hieruit gaat iedereen weer zijn eigen weg.
Wij blijven voor 1 nacht in Anuradhapura en gaan straks met de fiets richting tempels.

Morgenochtend zullen wij per bus richting Nilaveli gaan al waar het verslag verder gaat.

We zitten nu een week op Sri Lanka en we blijven ons verbazen over de mensen en het mooie landschap om maar te zwijgen over het heerlijke eten.
Is er dan niks negatiefs? Zeker wel….er vliegen de godganse dag kleine k.tvliegjes om je heen die je niet kunt meppen!! Hahaha